Motywacja do nauki – wszyscy o niej mówią, nikt jej nie widział. Szczególnie trudna jest do ujrzenia w obecnej stacjonarnej szkole, na co składa się wielu czynników. Ich uważna diagnoza, analiza i określenie środków zaradczych, to zadania każdej rady pedagogicznej.

Dziś podpowiadamy garść metod, które pomogą budować motywacje wewnętrzną uczniów.

Pierwsza grupa dotyczy budowania wiary w siebie, we własne możliwości i składają się n nią następujące działania po stronie szkoły:

• programowanie drogi do nawet niewielkiego ale stałego sukcesu,
• pomaganie uczniom w budowaniu celów, osiąganiu postępów i dostrzegania związku między nakładem pracy a efektami,
• udzielanie dodatkowej pomocy uczniom zmagającymi się z niepowodzeniami edukacyjnymi,
• stosowanie różnorodnych  zabiegów wychowawczych wobec uczniów z syndromem nieadekwatnych osiągnięć szkolnych,
• zachęcanie uczniów osiągających słabe wyniki do podejmowania zadań o właściwym dla nich stopniu trudności.

Druga grupa metod motywacyjnych dotyczy stosowania zachęt zewnętrznych. Są to mi.in:

• pochwały i nagrody dla uczniów za sprostanie kryteriom wykonywanego zadania,
• chwalenie i nagradzanie w takiej formie, żeby uczniowie docenili wyniki uczenia się,
• kierowanie uwagi uczniów na praktyczną wartość nauczanych wiadomości                                  i umiejętności.

Trzecia grupa to nawiązywanie do motywacji wewnętrznej uczniów, czyli:

• zachęcanie do samodzielności w różnych obszarach funkcjonowania,
•  zezwalanie na dokonywanie wyborów,
• projektowanie czynności, które wymagają od uczniów aktywnego zachowania,
•  jak najczęściej dostarczanie informacji zwrotnej,
•  wzbogacanie nauczanie elementami gier,
• organizowanie pracy w grupie,
• dostosowywanie czynności dydaktyczne do zdiagnozowanych zainteresowań, pasji uczniów,
• na lekcji wprowadzanie elementów praktycznych z inspirującymi, kreatywnymi, pobudzającymi do działań poznawczych.

Czwarta grupa metod motywacyjnych to:

• kształtowanie motywacji do nauki jako dyspozycji ogólną. W tym celu demonstruj własną motywację poprzez komunikowanie właściwych oczekiwań, jak i minimalizowania lęku uczniów związanych z wykonaniem zadania.
• kształtowanie oczekiwania uczniów w stosunku do nauki, poprzez wykazywanie nauczycielskiego zapału i pasji,
• pobudzanie motywacji poprzez  odwoływanie się do ciekawości, wywołanie napięcia zamianę materiału abstrakcyjnego w osobisty, konkretny, znajomy,
• wzbudzanie zainteresowania zadaniem, pokazywanie dlaczego jest istotne,
• korygowanie postaw i zachowania uczniów zniechęconych i zrażonych.

Do tego należy dołożyć stałe podnoszenie kompetencji, budowanie pozytywnego klimatu szkoły, właściwą komunikację, dbałość o własną motywację, aby była „zaraźliwa” dla uczniów, redukując jednocześnie nadmierny stres, który ją niszczy.

I cóż – ta recepta nie zawsze gwarantuje sukces, ale pozwala się do niego w szkolnych warunkach zbliżyć. A tego i sobie, i naszym Czytelnikom życzymy.